Νίκος Δήμου (1943-1991)
Γεννημένος στο Μαυρολιθάρι, ο Νίκος Δήμου ήταν μια φιγούρα διαφορετική από τις άλλες. Ατίθασος από μικρός, καθώς τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από την εξορία του πατέρα του και την αυταρχικότητα της μάνας του. Παρακμιακός, μοναχικός και μόνος, ρεμπέτης σε όλη του τη ζωή. Μοναδικοί του φίλοι η πένα, το τσιγαριλίκι και το μπουζούκι.
Ο Νίκος έγραφε στίχους από τότε που ένιωσε την αδικία και την απελπισία. Όταν πέθανε η μάνα του ήταν 17 χρόνων. Πήρε την πένα και έγραψε "Πάρε ότι θέλεις παλιατζή, από μια μάνα που δε ζει". Κάποιος του ζήτησε τους στίχους και ο Νίκος τους πούλησε για 500 δραχμές. Αρκετά χρόνια αργότερα (το 1969) ο Αντώνης Ρεπάνης σε δική του μουσική, τραγουδάει τον "Παλιατζή" που γίνεται διαχρονική επιτυχία. Οι στίχοι όμως είχαν ρετουσαριστεί για να εξυπηρετήσουν ένα προδομένο έρωτα ή μια χαμένη αγάπη και να πουλήσουν περισσότερο. Ο "Παλιατζής" σε μουσική Ρεπάνη και στίχους Γκούτη (έτσι γράφει ο δίσκος) απέφερε μεγάλα κέρδη στις δισκογραφικές εταιρείες που ανέλαβαν την προώθησή του.
Ο Νίκος συνέχισε να γράφει, δεν ξέχασε όμως ποτέ ότι πιάστηκε κορόιδο με τον "Παλιατζή". Πολλές φορές τον ρωτούσαμε: "Γιατί δεν τα δίνεις κι αυτά να γίνουν τραγούδια;" Και απαντούσε: "Ο Νικολός δεύτερη φορά κορόιδο δεν πιάνεται".
Αρκετά χρόνια μετά, τον συναντήσαμε στην Εθνική Βιβλιοθήκη να κατεβαίνει τα σκαλιά. Χαρήκαμε πολύ με εκείνη την τυχαία συνάντηση. Όταν τον ρωτήσαμε, μας είπε ότι μόλις είχε καταθέσει τα τραγούδια του για να κατοχυρώσει τα πνευματικά του δικαιώματα.
Τον θυμόμαστε στο μπαλκονάκι του σπιτιού, να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει το "Αντιλαλούν οι φυλακές"... ήξερε τι τραγουδούσε. Και κάπου κάπου το "Τρελλέ τσιγγάνε". Λάτρευε τον Μάρκο και αντιπαθούσε τον Τσιτσάνη. "Έβαλε τα ρεμπέτικα στα κέντρα, είναι εμπορικός" έλεγε και ξανάλεγε. Μπορεί και να είχε δίκιο.
Πέθανε τον χειμώνα του 1991 μόνος σε ένα ακατοίκητο σπίτι στο Μαυρολιθάρι, καθώς το δικό του είχε καεί ολοσχερώς.
Χριστίνα Μπουσινάκη