Σύλλογος Απανταχού Μαυρολιθαριτών

Οι παρέες των νέων που σχηματίζονταν σχεδόν ανά πενταετία ήταν αρκετές και μεγάλες. Κάποιες φορές μάλιστα μπερδεύονταν ηλικιακά και γίνονταν μεγαλύτερες. Το χωριό δεν διέθετε "κέντρο νεότητας", μπαράκι ή έστω μια καφετέρια. Έτσι κάθε βράδυ -μα κάθε βράδυ- ο δρόμος, οδηγούσε στο Πλατανάκι. Σε εκείνο το μικρό πλατάνι με το ρυάκι πίσω του και το μαύρο λιθάρι μπρος του. Με κρυμμένα τσιγάρα και μπύρες κάτω από τα μπουφάν, αγκαλιά με ένα SANYO, μπαταρίες ρεφενέ και το Epitaph σε όλη τη διαδρομή, οι παρέες ανηφόριζαν για τον Σταυρό και κατηφόριζαν στο Πλατανάκι. Μακριά από τα εξεταστικά μάτια των μεγάλων και ακόμα μακρύτερα από το "τι θα πει ο κόσμος".

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Την αναμμένη φωτιά, τη ροκ μουσική, τα γέλια, τα πειράγματα ή τα συναισθήματα που ξεδιπλώνονταν ένα ένα; Πρόσωπα, αστεία, τραγούδια και καλοκαιρινές ατάκες να μας συντροφεύουν όλον τον χειμώνα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι ώσπου να βγουν οι νέες. Τα βράδια του πανηγυριού το Πλατανάκι είχε τόσο πολύ κόσμο, που όποιος σηκωνόταν από τη θέση του έπρεπε να κεντράρει -αν έβλεπε- για να πατήσει χώμα. Αλλιώς .... πατούσε το κεφάλι, το πόδι, το στομάχι κάποιου ατυχήσαντος ή άλλης ατυχησάσης.

Ο Νικολάκης, ο Δρόσος, η Πόπη, η Άννυ, ο Γιάννος από το Ζαϊρ, ο Χρήστος, η Εύη, η άλλη Εύη, η Μαρία, ο Δημήτρης, η Χρύσα, ο Θέμης με τη μηχανή του, η Ελεονόρα, η Κατερίνα, ο Αλέξης, η Πέλυ, ο Θανάσης, εγώ, ο Χατζής όπως τον φωνάζαμε, ο Βασίλης, η Βασιλική, η Κατερίνα, η Δήμητρα, ο Μίμης, ο άλλος Μίμης, η Αλεξία, η Γιάννα, η Μαρία, η άλλη Μαρία, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Δημήτρης ο ΠΝ και ο Μαραντόνα ... που έτρεχαν ξωπίσω του τα κοριτσόπουλα και εκείνος πίσω από μια μπάλα. Κάποιο φεγγάρι μπήκαν και τα Καστριωτάκια στην παρέα. Ο Τάκης, ο Ηλίας, ο άλλος Ηλίας και ο Ηλίας με το πλατύ χαμόγελο. Η Βένια με την κιθάρα της τραγουδούσε "Μία η άνοιξη, ένα το σύννεφο" ενώ η Πόπη με το μπουζούκι της, ανταπαντούσε "Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά και πες μου την αλήθεια". Ο Μεγάλος Διχασμός στην παρέα μας. Έντεχνο πρόγραμμα ή ρεμπέτικο !!!

Και μετά η επόμενη γενιά.... "τρέχαν οι μικρότεροι στους απάνω δρόμους" σε άλλο σχήμα. Ο Γιάννης, ο Νίκος, η Θάλεια, η Ιώ, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Δημήτρης, η Αλεξάνδρα, η Ελένη, η άλλη Ελένη, η Έρη και τόσοι ακόμα.

Έχω όμως την αίσθηση -αν όχι την βεβαιότητα- ότι η μεγαλύτερη παρέα που πέρασε ποτέ από το χωριό και κυρίως η πιο δεμένη, ήταν εκείνη με τον Στάθη και τον Αντώνη με τις κιθάρες, τον Βασίλη με το ακορντεόν, τον Γιώργο με το μαύρο autobianchi, τον Πέτρο, την Άντζυ, τη Γιώτα, τον Δημήτρη, τη Βάσω, την Άννυ, τον Γιάννη, τον Γιάννο, τη Ζωή, τη Βίκυ, τη Γιούλη, την Ντίνα, τον Σάββα, τον Τάκη, τη Σοφία, τον Κώστα, την Πόπη, τον Ηλία, την Καίτη, την Αγγελική, τη Φρόσω που σφύριζε σαν τσέλιγκας, τη Δανάη, τη Νάντια, τον Θόδωρα και .... τον Χαραλαμπάκη. Πού να βρίσκεται αυτή η ψυχή άραγε;

Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι ανέβαιναν στην καρότσα του Νίκου και γυρνούσαν στα πανηγύρια από χωριό σε χωριό ... με τρελά γκάζια. Αλλά είπαμε. Ο δρόμος κάθε βράδυ οδηγούσε στο Πλατανάκι. Σε εκείνο το μικρό πλατάνι με το ρυάκι πίσω του και το μαύρο λιθάρι μπρος του. Εκεί όπου έβγαιναν οι κιθάρες και η μεγάλη παρέα τραγουδούσε τη Συννεφούλα και το Hotel California με αναμμένη τη φωτιά και τις ζεσταμένες ψυχές να ονειροπολούν για το αύριο.

Το Πλατανάκι έσβησε και μαζί του έσβησαν κάποια αγαπημένα πρόσωπα πάνω στη νιότη τους. Το μικρό πλατάνι με το ρυάκι πίσω του και το μαύρο λιθάρι μπρος του, με τους εφηβικούς μας έρωτες και τους όρκους κάτω από τα αστέρια για εκείνο .... το "αιώνια μαζί".